Motivational interviewing, motiverende gesprekstechnieken

Motivational interviewing, motiverende gesprekstechnieken. Het concept van motivational interviewing is ontstaan uit ervaringen in de behandeling van probleemdrinkers, en werd voor het eerst beschreven door Miller (1983) in een artikel gepubliceerd in het blad Behavioural Psychotherapy. Deze fundamentele concepten en benaderingen werden later uitgewerkt door Miller en Rollnick (1991), in een meer gedetailleerde beschrijving van de klinische procedures.

Definitie motiverende gespreksvoering of motivational interviewing (MI)

De definitie van MI luidt aldus: motivational interviewing is een directieve, cliënt-gerichte hulpverleninsstijl voor het uitlokken van veranderingsgedrag door cliënten het helpen hun ambivalentie te verkennen en op te lossen. Vergeleken met non-directieve begeleiding, is het meer (doel)gericht. Het onderzoeken en oplossen van ambivalentie is het centrale doel, en de counselor is opzettelijk directief in het nastreven van deze doelstelling.

De 7 kenmerken van motiverende gespreksvoering of motivational interviewing

MI heeft 7 belangrijke kenmerken:

1. Motivatie om te veranderen wordt opgewekt vanuit de klant, en niet opgelegd van buitenaf.
2. Het is de taak van de klant, niet de hulpverlener, om zijn of haar ambivalentie te uiten en op te lossen.
3. Overreding is geen effectieve methode voor het oplossen van ambivalentie.
4. De begeleidingstijl is over het algemeen rustig, waarbij de hulpverlener discrepantie creëert en de cliënt aan het werk is.
5. De hulpverlener helpt de klant in het onderzoeken en oplossen van zijn ambivalentie.
6. Bereidheid tot verandering is niet een eigenschap van de cliënt, maar een fluctuerend product van intermenselijke interactie.
7. De therapeutische relatie moet meer gezien worden als partnerschap of werkrelatie, i.p.v. rollen als deskundige (hulpgever) en hulpontvanger.